رواست که به گناهکاران به دیده ترحم بنگرند و شکر این نعمت گزارند که شکر گزاری آنان را از عیب جویی دیگران باز دارد،چرا و چگونه آن عیب جو،عیب برادر خویش گوید؟!
و او را به بلایی که گرفتار است سرزنش می کند؟
آیا به خاطر ندارد خدا چگونه او را بخشید و گناهان او را پرده پوشی کرد؟
چگونه دیگری را به گناهی سرزنش می کند که خود قبلا به آن مبتلا بوده؟
یا گناه دیگری مرتکب شده که از آن بزرگ تر است!!!
به خدا سوگند!گرچه خدارا به گناهان بزرگ عصیان نکرده و تنها گناهان کوچکی مرتکب شده باشد،اما جرأت او بر عیل جویی او از مردم گناه بزرگتری است!
ای بنده خدا در عیب جویی مردم شتاب مکن،شاید خدایش بخشیده باشد،و بر گناهان کوچک خود ایمن نباش،شاید برای آنها کیفر داده شوی!پس هر کدام از شما اگر بر عیب کسی آگاه است،به خاطر آنچه تنها خود از خود می داند،باید از عیب جویی او بپرهیزد.
به شکر از نداشتن آن عیب مشغول شوید و دیگران را میازارید..
از فرمایشات امیر مومنان...
